Parachutespringen met hoogtevrees

Een parachutesprong ondernemen om je hoogtevrees te overwinnen, je moet het maar durven. Redactielid John Reijnders deed het, en homeopathie bood hulp. Het werd een onvergetelijke gebeurtenis. Niet in de laatste plaats omdat de dag ervoor vlucht MH17 in Oost-Oekraïne was neergeschoten.

Door John Reijnders, politicoloog en redactielid hm, verschenen februari 2015

Vrijdagochtend 18 juli, ik ben onderweg naar het Nationaal Paracentrum in Teuge voor mijn eerste parachutesprong ooit. Een tandemsprong welteverstaan, waarbij ik gekoppeld ben aan een instructeur. Het uit de lucht schieten van vlucht MH17 van Malaysia Airlines de avond ervoor gaat totaal aan mij voorbij. Ik ben volledig gefocust op mijn parachutesprong. Let wel: ik heb hoogtevrees. En die hoogtevrees slaat op de gekste momenten toe. Ik sta uren op daken of ladders of bewandel steile bergpaden als ik opeens volledig blokkeer en in paniek raak. Ik ski nota bene op zwarte pistes! Reden voor mij om er iets aan te doen, met een parachutesprong. Dat is voor mij de ultieme confrontatie met mijn hoogtevrees. Ik vertel het alleen de redactie, maar houd wel een slag om de arm.

‘Opeens is daar die knoop in mijn maag: ik kan niet meer terug’

De zomereditie van HM, met aandacht voor vliegangst en hoogtevrees, stimuleert mij om het echt te gaan doen. Na afloop van een mooi interview in Den Haag maakte ik een strandwandeling in Scheveningen. Banjerend door de branding en genietend van de ondergaande zon belde ik het Paracentrum in Teuge en voor ik het weet, staat mijn tandemsprong ingepland voor de volgende ochtend. Het KNMI voorspelt de warmste dag van het jaar. Kosten: € 175,- plus € 50,- voor een filmpje en foto’s met de actiecam. Opeens is daar die knoop in mijn maag: ik kan niet meer terug! Homeopathie Een Whatsappje naar de redactie brengt uitkomst en advies voor mijn spanning: Gelsemium (plankenkoorts) en Aconitum (doodsangst). Arnica heb ik altijd in huis, net als Rhus toxicodendron (gewrichten). Zo gezegd zo geslikt, ik begin dezelfde avond met de korrels. Mijn knoop verdwijnt en ik slaap goed. Wel ervaar ik een gevoel van ongekende alertheid, een sensitieve vibratie alsof je in een verhoogde energiefrequentie zit. Maar van het begin tot het einde heb ik geen last van hoogtevrees of een knoop in mijn maag gehad. Niet tijdens de reis naar Teuge of bij de grondoefeningen en ook niet als de vlucht een uur wordt uitgesteld. Ik geniet heel relaxt van het mooie weer en wacht rustig mijn beurt af om op te stijgen.

Kicken

Op 12.500 voet hoogte spring ik als laatste van negen personen uit het vliegtuig. De vrije val is een fantastische ervaring en zorgt voor een enorme adrenalineboost. 45 seconden lang met een gemiddelde snelheid van 200 kilometer per uur naar beneden suizen, omgeven door een adembenemend panorama is simpelweg kicken! Op het moment dat de parachute zich opent, volgt een lichte schok – bijna jammer dat de vrije val stopt – en zweef ik rustig verder het weiland tegemoet voor een zachte landing. Ik kan het iedereen aanraden. Van begin tot het einde heb ik gelachen en dat doe ik nog steeds wanneer mijn parachutesprong ter sprake komt. Pas in de loop van de namiddag begint de omvang van het menselijk drama rond vlucht MH17 langzaam tot me door te dringen.

De cultus van herdenken

Een jaar van herdenken. Dit weekend de moord op Theo van Gogh (10 jaar geleden) en maandag 10 november  de Nationale Herdenking voor de slachtoffers van MH17. Met alle respect voor de pijn en het verdriet van de personen in kwestie, vraag ik me af wat de zin er van is leed en verdriet van slachtoffers nationaal te annexeren. Wanneer is het ‘mee leven’ met slachtoffers en nabestaanden omgeslagen in een ‘mee lijden’ met hen? We cultiveren massaal het herdenken van een drama/gebeurtenis, maar wat doen we verder ermee? En zijn slachtoffers en nabestaanden ermee gediend: dit voortdurend herbeleven van pijn en verdriet?

De tijd is een soort rivier van  gebeurtenissen, een wilde stroom. Want zodra iets gezien wordt, is het alweer meegesleurd en drijfter iets anders voorbij, dat ook weer meegevoerd zal worden. Anno 2014 is deze uitspraak van de Romeinse keizer Marcus Aurelius (121-180 na Chr.) nog net zo toepasselijk als in zijn dagen. Terugkijkend was 2014 een turbulent jaar in een snel veranderende wereld. Mooie maar ook dramatische gebeurtenissen en vooral veel herdenkingen. In Afrika en het Midden-Oosten gunnen bevolkingsgroepen elkaar niet het licht in de ogen. Bommen, drones, zelfmoordaanslagen, of de grondtroepen van Irak, IS, Syrië, Turkije en de Koude Oorlog lijkt terug van weg geweest. En of dat nog niet genoeg is, rukt Ebola op en koestert Europa een broos bestand in Oost-Oekraïne. Van de oorlogen in Afghanistan, Mali, Soedan of de verdwijningen in Mexico kijken we niet meer op.

Spreuk Romeinse keizer Aurelius

Echter, natuurlijk is het niet allemaal kommer en kwel dit jaar. Persoonlijk denk ik dan aan mijn eerste parachutesprong (tandem) op een prachtige zomerse vrijdagochtend, 18 juli jl. En natuurlijk herdenken wij 4-jaarlijks de Olympische Winter en/of Zomer Spelen en het Wereldkampioenschap Voetballen, dan heb ik het nog niet over het jaarlijkse Tour de France spektakel. Aan brood en spelen gelukkig geen gebrek.

Het uit de lucht schieten van een vliegtuig (MH17) van Malasya Airways de avond ervoor op17 juli jl., gaat totaal aan mij voorbij. Ik ben volledig gefocust op mijn eerste parachutesprong en pas in de loop van de namiddag dringt de omvang van het menselijk drama van de MH17 tot me door.

De toekomst is voortdurend onderweg in de tijd om de geschiedenis voor te bereiden.

Een jaar van herdenkingen en vergelijkingen, WO I met in het laatste oorlogsjaar de uitbraak van de Spaanse Griep (met een vergeten grote rol voor homeopathie), het Interbellum, de Olympische Spelen 1936 in Berlijn en als klap op de vuurpijl WOII die eindigde in 1945.

Holocaustmonument Berlijn

Even terug in de tijd en herdenk, dat – in vogelvlucht – in juni 1815 tijdens het Congres van Wenen de nieuwe grenzen in het Europa na Napoleon worden getrokken. De 19^de eeuw staat naast de natievorming in het teken van de industriële revolutie en -laten we eerlijk zijn- agressief koloniaal imperialisme, waarbij de Europese landen, waaronder ook Nederland, de noodzakelijk grondstoffen bij elkaar roven, in o.a. Azië, Afrika en Midden-Oosten. Iets dergelijks gebeurt na WOI bij de Vrede van Versailles in 1919. De vier verslagen grootmachten (Duitse , Oostenrijk-Hongaarse, Russische en Ottomaanse Rijk) vallen uit elkaar en krijgen een ‘wurg’verdrag opgelegd. De oprichting van de Volkenbond in Den Haag volgt en op de tekentafel worden met een liniaal de grenzen in Afrika en het Midden-Oosten getrokken en de kolonies verdeeld onder de overwinnaars. `A propos in WOI verschijnen voor het eerst vliegtuigen op het oorlogstoneel. Tot slot hebben we nog de Conferentie van Jalta in februari 1945, waar Churchill, Roosevelt en Stalin bijvoorbeeld de naoorlogse invloedsferen in Europa onder elkaar verdelen en vastleggen in de badplaats Jalta op de Krim (grondgebied Sovjet-Unie). Over de rug van de Baltische staten, Oekraïne en Polen. In 1945 vindt ook de oprichting van de VN In New York plaats.

 2 maten meten

De kritiek is niet mals over de uitgebreide delegatie hoge Nederlandse bewindslieden bij de Olympische Spelen in Sotsji. De foto van Willem-Alexander en Maxima met Poetin in het Heineken House, doet denken aan een foto gemaakt tijdens het huwelijksfeest van zijn grootouders in januari 1937 in Den Haag, waarbij Adolf Friedrich von Mecklenburg (een van de vijf peetouders van prinses Beatrix) de Hitlergroet brengt in aanwezigheid van het bruidspaar en koningin Wilhelmina.

In maart van dit jaar volgt de Russische bezetting van de Krim en ook in Oost-Oekraïne rommelt het vaag maar nog niet echt. Dat begint met het uit de lucht schieten op donderdag 17 juli van een vliegtuig van Malaysia Airline (MH17, met 297 doden (193 Nederlandse). Over de verdwijning op 8 maart van vliegtuig (MH370, 239 personen aan boord) horen wij nog maar weinig. De vingers van VS en EU gesteund door de inter/nationale pers zijn erg gretig richting Rusland te wijzen. Alle partijen beschikken over dezelfde raketten en laten we vooral uitgaan van een vergissing. Er komt geen concreet bewijs met duidelijke satellietfoto’s, terwijl satellieten elke cm2 vastleggen.

Meten de Westerse regeringsleiders met 2 maten? Men schiet wel vaker passagiersvliegtuigen uit de lucht, bijvoorbeeld: 1983, Sovjet Unie een Koreaans vliegtuig (269 doden); 1988, een Amerikaanse marineschip schiet een vliegtuig van Iran Air binnen het Iraans luchtruim uit de lucht (290 doden) en in 2001 blaast een slecht functionerende raket van Oekraïne een vliegtuig van Siberia Airlines uit de lucht (78 doden).

Afgezien van het menselijk drama, het leed dat naaste betrokkenen ervaren, is dit gehele ‘mee lijden’ zeer verbazingwekkend. De media vergroot dit nationale lijden uit of hoort het bij deze tijd en heeft ‘mee lijden’ de functie van ‘mee leven’ overgenomen?

Afschuw

De verharding wereldwijd en in de Nederlandse samenleving ten opzichte van anders denkenden is zorgelijk, zeker op het gebied van religie. Minister Timmermans antwoordt in de uitzending van Pauw oktober jl. kort en krachtig op een vraag over de relatie moslim en IS: ”Als katholiek wil ik ook niet verantwoordelijk gehouden worden voor de wandaden begaan door de Spaanse Inquisitie!”

Waar is ons collectief geheugen gebleven. ETA, IRA, RAF, Rode Brigade en RARA in eigen land. En natuurlijk de Molukse gijzelingsacties, bijvoorbeeld de treinkaping bij De Punt (1977) onder politieke verantwoordelijkheid van toenmalig minister van Justitie Dries van Agt CDA), waarbij schijnbaar na overgave drie Molukse gijzelnemers standrechtelijk zijn geëxecuteerd. De rechtsgang loopt nog. Of neem de PLO, nu een gesprekpartner bij de vredesonderhandelingen met Israël.

Iets anders dat verbaast is de ‘ansich’ begrijpelijke afschuw over de onthoofdingvideo’s van IS. Echter, is het lijden en de pijn ten gevolge van een drone aanval door de Amerikanen minder erg wanneer het doelwit is uitgeschakeld en de uiteengereten lichamen van onschuldige mannen vrouwen en kinderen als nevenschade (collatteral damage) worden beschouwd. Of een zelfmoordactie in een winkelcentrum in Israël en de daarop volgende vergeldingsbombardement in Gaza. Dan hebben we het even niet over wat in Afrika aan de hand is.

Bunker WOII

 Rainbow Warrior

Zo mijmerend over het afgelopen jaar denk ik aan een voorval in augustus. Op een wandelochtend schiet me opeens de Rainbow Warrior te binnen. Dit Nederlandse schip van Greenpeace werd 20 jaar geleden (juli 1985) opgeblazen door de Franse geheime dienst in de haven van Auckland, Nieuw-Zeeland. Een Nederlander kwam om het leven. Een bevriende natie Frankrijk, bondgenoot binnen de NAVO en samen in de EU. Greenpeace protesteerde met het schip tegen de Franse atoomproeven in de Stille Zuidzee.

Diezelfde dag in augustus neem ik s’avonds de Regiotaxi Zuidwest Drenthe. Het adres van mijn eindbestemming roept herinneringen op bij de chauffeur. De vrouw vertelt dat zij daar tijdelijk heeft gewoond na terugkomst uit Nieuw-Zeeland. In 1985 leerde zij haar Nieuw-Zeelandse echtgenoot kennen op een benefiet popfestival in Auckland voor Greenpeace vanwege de opgeblazen Rainbow Warrior en is er toen blijven wonen.

In feite gaat het er niet om, wat een mens overkomt….,  het gaat er om

welke plek die gebeurtenis krijgt in de rest van iemands leven.

De reis gaat verder

 Het is tijd om verder te gaan, een mooie periode afgesloten. Iedereen kent zulke momenten in het leven. Hoogzomer, de nazomer in het verschiet met de Indian Summer in haar kielzog alvorens de herfst zich weer doet gelden. De ooievaars die op het dak wonen maken zich op naar Afrika te trekken.De jongen zijn druk aan het oefenen en dagelijks ontmoeten de bovenburen soortgenoten hoog in de lucht, rondzwevend in afwachting van de juiste thermiek. Kortom een mooie tijd om de berg te verlaten en de reis voort te zetten.

 Een wandeltocht langs de Moezel luidde mijn à la recherche du temps perdu’ uit, gevolgd door een duik in de internationale magische wereld van de fantasie tijdens het jaarlijkse FantasiaFest op de Lindenhorst in de Schiphorst. Onder te dompelen in de betoverde klanken en afwisselend intrigerende geluidsexplosies van de Seed, The Royal Spuds of de Keltische rockband Rhovanion. Een inspirerende wereld met bijzondere, aardige artiesten en bezoekers uit alle windstreken, die ik eigenlijk niet wilde verlaten. Een speciale manier van leven. Apart!

Gelukkig verliep de overgang soepel met lange wandelingen op Landgoed Eerde en het luisteren naar Kunstof Radio.

Parle-moi

Vooral de uitzending van 30 juli, waarin Frénk van der Linden ± 50 minuten sprak met de Belgische schrijver/theatermaker Peter van Kraay over zijn autobiografische roman Wat Rest maakte indruk. De dramaturg van Toneelgroep Amsterdam vertelt over mateloze liefde voor, de vernietigende werking van het traumatisch verleden van de Rwandese vrouw Lin en zijn band met haar dochtertje Ange. Sindsdien ben ik gegrepen door het lied Parle-moi van de Frans-Canadese chansonnière Isabelle Boulay dat blijft rondzingen in mijn hoofd.

Dit werd nog eens versterkt door het bericht (31/07) dat Nederland een zesjarige asielzoekster, Renate Agamyrian met acute leukemie op een vliegtuig naar Polen uit zette. Ik begrijp het niet én zeker niet na de zelfmoord in januari jl. van de Russische politiek asielzoeker Aleksandr Dolmatov in zijn cel. Een mailtje van een collega attendeerde mij op een uitzending van Argos (04/08) over het functioneren van het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen, herhaling van 20 april jl.

Gelukkig zijn steeds meer  journalisten en wetenschappers nieuwsgierig en durven vaker van gebaande paden af te wijken en voorbij afgebakende terreinen te zoeken. Zij laten zich niet meer ringeloren door heersende meningen en de indirecte censuur, maar zoeken verder naar andere waarheden. Het aantal burgers die beseffen dat er meer is in het leven is stijgende. Dat maakt mij optimistisch.

Fier en ongeslagen

 Het was hoog in de bergen langs de Moezel verscholen in de bossen boven de wijngaarden met een prachtig uitzicht op de wijdde omgeving. Diep beneden meandert de rivier door de leistenen rotsformaties, de grens vormend tussen de Eifel en de Hunsrück. Op mijn zwerftocht stuitte ik op een vermolmd bordje Judenfriedhof . Het kostte wat tijd en inspanning, maar na enig zoeken ontdekte ik een kleine bijna idyllische begraafplaats tussen de bomen in het woud, beschut tegen de zon en ‘indringers’. Overspoeld door het zwartste deel van de Duitse geschiedenis, de klap verraste me, en met een brok in mijn keel liep ik tussen de graven en liet de omgeving op me inwerken. In mijn hoofd vocht de feeërieke plek een slag met de kille historische feiten. Ik legde steentjes op enkele hardstenen zerken. Mijn oog valt op een vrij recente grafsteen, dit monument was ter nagedachtenis aan de moord op 2 kinderen in 1942. Een vrouw uit het dorp vertelde…… , maar hierover later meer.

Fier en ongeslagen weerstaan de grafstenen de tijd en getuigen van een van de donkerste periode in de geschiedenis van de mensheid, opdat die nooit in vergetelheid raakt.

De toekomst is voortdurend op reis door de tijd

om de geschiedenis voor te bereiden, elke dag!

 

John H.M. Reijnders

http://www.reijndersproducties.nl

 Naschrift:

De schrijver voelt zich niet verantwoordelijk voor conclusies en interpretaties van lezers die indruisen tegen de regels zoals bedoeld door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Ministerie van Veiligheid en Justitie én de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit